Yalnız. Acı içinde. Sıkıntıda huzursuz kendini kaybediyor bir süre. Acıdan kayboluyor. Ne yapacağını bilmiyor. Ne yaptığını bilmiyor. Korku içinde yaşıyor. Diğerleri acı çektirmesin diye kendini korkutuyor. Hiyerarşiyi unutuyor. Nasıl gideceğini unutuyor. Hazır olması gerektiğini bilmiyor, bazı şeylerin. Kedi gibi sağlam biri değil. O yüzden acı çekmeye çok yakın. Hasta ruhlu değil. Kedi gibi yaklaşım kendisinde yok. Bunun olmasından çok korktuğunda kendini kaybediyor. Çok acı çekiyor. Mutsuz oluyor. Haya içinde ve korkuyor. Nasıl kurtulurum bu yoldan diyor. Kendini kötülüyor. Bir çok şeyde hata buluyor. Neden böyleyim diyor. Neden acı çekiyorum diyor. Hiçbirşey değişmiyor diyor. Mutsuz. Hiçbir zaman değişmedi diyor. Gerçekleşmesini istediği çok şey var ama olmuyor. Eşi ile çok sıkıntı yaşıyor. Eşi onu terk ediyor. Bu acıyı kaldıramıyor. Korku gelişiyor ve birlikte yaşadığı o huzurlu günleri hatırlıyor. Ona olan hasreti azalıyor. Merakı artıyor. Ne yapmalı diye düşünüyor. Ne yaparsam yapayım olmayacak bir şey dileyim diyor. Olmasını çok istediği bir şeyi diliyor. Çok özlediği bir gerçeği istiyor. Olacağını düşünüyor. Hissediyor. Ve oluyor. Kendini görüyor. Mutlu oluyor. Huzur buluyor. Değişmeyi çok istiyor. Bir gün olacağını bilerek sevinç içinde yaşıyor. Bunun üzerine huzur buluyor ve hayatı tamamen değişiyor. Ne kadar mutlu şimdi. Hiçbir şey acı çektirmiyor ona. Heves ve buhran ondan gidiyor. Tek istediği bir şeyleri başarmak. Tek istediği O’nun istediği gibi olmak. Ve başarıyor da. Sevinçle ona dönüyor. Ailesini kuruyor. Ve mutlu bir yuva kuruyor. Mutluluk içinde huzurlu bir yuva. Çiçek açıyor. Gözleri gülüyor. Hep mutlu. Hiçbir zaman sıkıntı çekmiyor. Dikkatini ona veriyor. Acı çekmiyor. Terk edildiğini hatırlamıyor bile. O derece huzurlu. Ne derse desin hiçbir şey onu üzmüyor. Kimse onu bırakıp gitmiyor bir daha. Hatır için kimseyi üzmüyor. Kimsenin yuvasını yıkmıyor. Çiçek gibi açıyor. Çok değerli olduğunu anlıyor. Mahallede çok mutlu bir yuva kurduğu için seviliyor. Sevilmek için en güzel yuvaları kuruyor. Değerli olduğunu hatırlamak istiyor. Hatırlatmak istiyor. Dişlerini sıkıyor. Sevilmek için gerekeni söylüyor. Mahalleye gidiyor ve hatır/gönül bilen birkaç kişi ile anlaşıyor. Temizliyor onları. Gerçek bir insan gibi nelerin yaşandığını görüyor. Kimseye acı çektirmiyor. Kimsenin üzülmesini istemiyor. Mutsuz da görünmek istemiyor. Bir kere daha eşiyle birleşiyor. Mutsuz bir insan değil artık. Hiçbir zaman onu üzmüyor. Değerli olduğunu bildiriyor. Kimse acı çekmiyor. Mutsuz kimse kalmıyor. Değerli bir insan olduğu için kedi gibi yaklaşmadığı için hatır gönül bildiği için insanlar onun bir melek olduğunu, her an duyguları ile aktarıyorlar. Onların mutsuz yaşamasına gönlü razı değil. Herkezin yüzü gülsün istiyor. Sevinçsiz yüz kalmasın diyor. Hiçbir zaman acı çekmiyor. Merak ve istekle yaşıyor. Yaşamanın güzel olduğunu buluyor. Hatırlı insanlarla yaşıyor. Değer veren kişilerle. Ve bir daha hiç sıkıntı görmüyor yüzü. Dişlerini sıktı ve yaşadı. Sıkıntıları gitti. Gözleri açıldı, içindeki sıkıntı bitti. Değer gördü. Mutsuzdu, gitti. Hiçbiri onu üzmedi artık. Kimse acıtmadı.
Kadın, korkuyla yüzüne bir maske taktı. Üzüldüğünü belli ediyordu çünkü. Artık korkmamalıydı. O yüzden sıkıntısını bir şekilde gizledi ve yuvasına döndü.
